به گزارش مدیاتی:صنعت تولید موبایل در جهان بهعنوان یکی از شاخصهای مهم توسعه فناوری و اقتصاد کشورها شناخته میشود. ایران با داشتن بیش از ۱۰۰ تولیدکننده فعال در این حوزه، ظاهراً ظرفیت بالایی برای تولید داخلی دارد، در حالی که کره جنوبی، یکی از قطبهای اصلی صنعت موبایل در دنیا، تنها یک تولیدکننده بزرگ دارد. اما آیا این تفاوت فاحش در تعداد تولیدکنندگان واقعاً نشانه قدرت ایران است یا نگرانیهای جدیتری را به دنبال دارد؟ در این مطلب به بررسی دلایل این اختلاف، کیفیت محصولات، چالشهای بازار و پیامدهای اقتصادی این وضعیت میپردازیم.
۱۰۰ تولیدکننده موبایل در ایران و فقط یک برند در کره جنوبی؛ آیا این وضعیت جای نگرانی ندارد
شاید شنیدن اینکه ۱۰۰ شرکت ایرانی برای تولید گوشی موبایل مجوز گرفتهاند، در نگاه اول خبر خوبی به نظر برسد؛ اما با نگاهی عمیقتر به وضعیت بازار جهانی، این آمار بیش از آنکه باعث افتخار باشد، نگرانکننده به نظر میرسد. این وضعیت به خصوص زمانی عجیب میشود که بدانیم کشوری مثل کره جنوبی، با آن همه پیشرفت در تکنولوژی، تنها یک برند تولیدکننده موبایل یعنی سامسونگ دارد!
آمار شوکهکننده و مقایسه جهانی
بر اساس صحبتهای «سیدحسین سادات حسینی»، رئیس کمیسیون تخصصی موبایل، در سال ۱۴۰۲ تعداد ۱۰۰ شرکت برای تولید گوشی موبایل مجوز گرفته و از حمایتها و تسهیلات دولتی برخوردار شدهاند. این در حالی است که:
طبق گزارش مؤسسه Counterpoint، در حال حاضر تنها ۲۵۰ برند تولیدکننده موبایل در سراسر جهان فعال هستند.
این آمار نشان میدهد که نزدیک به ۲۹ درصد از تولیدکنندگان موبایل دنیا در ایران قرار دارند!
حتی کشورهای پیشرو در این صنعت نیز تعداد برندهای بسیار کمتری دارند: کره جنوبی ۱ برند (سامسونگ)، ژاپن ۱۲ برند و آمریکا ۱۱ برند.
بسیاری از شرکتهای بزرگ جهانی مانند الجی و مایکروسافت، تولید موبایل را متوقف کردهاند، چرا که متوجه شدهاند این بازار جای رقابت با دهها تولیدکننده کوچک نیست.
چرا این وضعیت نگرانکننده است
در شرایطی که دولت بر تولید موبایل داخلی تأکید دارد و طبق برنامه، تا سال ۱۴۰۴ باید ۲۰ درصد بازار در اختیار گوشیهای ایرانی باشد، نگرانیهای زیادی برای مصرفکنندگان ایجاد میشود. این نگرانیها فراتر از کیفیت و قیمت است و به مسائل مهمتری میپردازد:
فقدان رقابت واقعی و احتمال انحصار: با وجود تعدد شرکتها، بسیاری از آنها ممکن است صرفاً به مونتاژ قطعات بپردازند و نهادهای دولتی با حمایت از آنها، عملاً یک انحصار پنهان ایجاد کنند.
کیفیت و قیمت: تجربههای قبلی در صنعتهایی مثل خودرو و لوازم خانگی نشان میدهد که محدودیت در واردات و حمایت از تولید داخلی، اغلب منجر به کاهش کیفیت و افزایش قیمت میشود.
امنیت و حریم خصوصی: در حوزه گوشیهای هوشمند، نگرانیهای امنیتی و حریم خصوصی در مورد سیستمعاملهای داخلی و کنترلهای احتمالی روی اینترنت و اطلاعات شخصی، به مراتب بیشتر از سایر کالاها است.
آیندهای نامعلوم و سوالات بیجواب
این حجم از تولیدکننده موبایل در ایران در حالی است که هنوز مشخص نیست این شرکتها چه محصولی با چه کیفیتی تولید خواهند کرد. در نهایت این سوال مطرح میشود که آیا این همه تولیدکننده، به دلیل نیاز واقعی بازار است یا ناشی از یک رانت بزرگ که حاشیه سودهای چند برابری را برای برخی فراهم میکند؟ مردم نگرانند که روزی با ممنوعیت واردات موبایل خارجی، مجبور به استفاده از این محصولات شوند؛ اتفاقی که شاید غیرمنطقی به نظر برسد، اما با توجه به سابقه قبلی، بعید هم نیست.
